Karanlığında Kaybuldum Ben

Daha çok değil...sadece ömür gitti ömrümden
Asıl yorgunluğum değil bu...
"karanlığında kaybuldum ben"

Adım adım eksiliyor şehir.Avare geziyor ruhum caddeleri. Hepsinin başı sen...sonu senKöşebaşlarına takılıkalıyor gözlerim,mağrur bir siluetini görme hatrına.Sonra hayal gördüğümü farkediyorum,anlatılmaz bir hüzün çöküyor içime.

Ellerim buz...dillerim sus...gözlerim yaş...

Sokak lambaları titrek ve bir o kadar loş.Ne caddeyi aydınlatmaya yetiyor sızan ışık,ne de içimi ısıtıyor...Kaldırım taşlarına yazıyorum seni.Hiç birini atlamadan,tek tek sayıyorum sonra..Öyle çoksun ki;bi bilsen!!!

Pencerelerden meraklı bakışlar süzülüyor üzerime..Bu saatte diyorlar,ne gezintisi bu?Gezinmiyorum ben...arıyorumBir iz göreyim de,peşinden gideyim diyorum.Anlamaz gözler üzerimde çivili..çaresiz devam ediyorum

Öyle zor değil ki anlamak ..Baksan yeter..Yüreğime değse nefesin...diner

Her adım,bir şehir daha uzaklaştırmış beni senden.Yol bilmez yüreğim..iz bilmez.Hem rüzgarı var bu yolun daha,kar-buzu var,korkusu var..acısı-ağrısı var bu sonun,hüznü var...Ama cesaretim yok bir yalnızlığa daha.İçimdeki boşlukta dolanıp duran ruhum,çıkıp varmak istiyor artık yanına..

"Geceler,bana seni anlatıyor..Geceler,bir ateştir yanıyor..Geceler,bir hüzündür sarıyor..Geceler,bir umudum yok mu..."