Bir hüzün zamanı

Hayat hiçbir zaman tek düze değil. İnişler çıkışlar, yürüyüşlerle geçer.

Yaşanan bir ömür ve bu ömrün bir kaderi var. Çoğu zaman bazı şeyler istediğimiz gibi yürümüyor olabilir. Hayatın soğuk yüzü her zaman yanı başımızda durur. Bir ömür tüketiriz, bir ömür yaşamaya devam ederiz. Gün gelir içimizi dolduran sevinçlerle buluşuruz. Bunlar bize bir devinimi getirir. Hayatın bütününü bundan ibaret sanırız. Bu, bize bir ışık olur. Hayat sadece bundan ibarettir sanırız. Gün gelir kendimizle yüzleşiriz, gerçeklerin böyle olmadığını anlarız. Gün gelir acılarla buluşuruz, o zaman dünya bizim için zindan olur.

Acılar, sevgiler, nefretler, öfkelerle yüzleşiriz. Bütün bunlar hayatımızın gerçekleri. Bizi yorar, üzer, devindirir, canlı kılar.

Hayat bazan çok soğuk yüzüyle bizi karşılar. O soğuk yüz bizi çarpar günlerce, aylarca belki de yıllarca kendimize gelmeyiz. Bazıları vardır ki çok acıdır, acıtıcıdır. Onların etkisi yıllarca sürer. İnsanın derinlerinde bir yerde yuva kurar orada durur. Zaman zaman insanın yüzüne vurur.

Umutsuzluk, karamsarlık, bedbinlik, pesimizm bize haram kılınmıştır. Biz kendimize haram kılmışız. Hayatın gerçek ve soğuk yüzüyle buluşsak bile bütün bunları sabırla aşmaya çalışırız. Sabır bizim bir başka ibadetimiz. Belki de o olmasa yabancılar gibi intihar etmek işten bile olmaz. Biz biliriz ki intihar da haramdır. Haramlar günahlarımız. Onun için hayatın, hakiki tarafıyla yüzleşmek onunla sabırla yürümek en iyisi.

Bazı acılar var ki üstü örtülemez. Bazıları var ki anında geçer. Vücudumuzda bir yara olur, bir kesme, bir darbe. Tedavi ederiz, kabuk bağlar sonra da iyileşir. Üstü örtülemeyen acılar hayatımızın asıl yüzünü oluşturur. Onunla yaşamaya bakarız.

Ömür gelip geçiyor. Dönüp geriye bakıldığında ne kadarlık bir ömrü nasıl geçirmişiz. Her şey sanki bir düşten ibaret, her şey sanki bir hayalden ibaret. Oysa onun içinde nice acılar, sevinçler var.

Hüzün Peygamberinin soyundanız. Bu soy acıları içinde barındırır. İçinde tutar, onunla hem hal olur. Gülüşlerimizde bile bir hüzün vardır. Kendi kendimize roller yaparız. Kendi kendimizin oyuncusu oluruz. Kendi kendimizi avutmaya bakarız.

Karanlık ve ışık hayatımızın gerçeği. Geceden gündüze geçerken aslında bir halden bir hale geçeriz. Adı üzerinde gece ve gündüz. Karanlık ve ışık. Güzellik ve çirkinlik. Sevgi ve nefret. Aşk ve aşksızlık. Bunlar o kadar çoktur ki, her şey zıddıyla kaimdir, vardır. Biri olmasa diğerini asla anlamayız. Aşk olmasa aşksızlık nasıl bilinir ki? Sevgi olmasa nefretin ne anlamı olabilir ki?

Bu dünya zıtlar üzerine kurulu. Tıpkı cennet ve cehennem gibi.

Kim nerede ne zaman ruhunu karşılığını bulur, bilinmez. Ruh eşini arar durur. Bulur mu bulmaz mı, işte asıl sorun. Bulunca ne olur bulmayınca ne olur? Asıl curcuna o zaman başlar.

Yeryüzünde kavgaların oluş nedeni. Cinayetler, katliamlar, yürek ölümleri, can ölümleri.

Şeytan insanın nefret tarafını kışkırtır durur. İşi ve mesleğidir. Biz nefsimizin şeytanıyla boğuşurken, bir bakarız ki kendisine köle etmiştir. Bir bakarız ki biz onu yenmişiz de farkında değiliz. Prizren'de bir veliyle tanışmıştık. Yakup hoca. On yılı aşkın hapis yatmış. Bu zaman içinde ekmek ve sudan başka bir gıda almamış. Çorba içmemiş, et yememiş. Haramlar karışır diye. Domuz eti, yağlar vs. nefsiyle savaşmış. "Ben şeytanı yendim. Bana yanaşamadı. O artık benden uzaklaştı" demişti.

Nefsimiz ve şeytanımız içimde yılan kıvrımları gibi. Hele bu zamanda, hele bu zamanda.

Hüzünlü bir zamanda, hüzünlü yazı yazmanın da bir kaderi var. Her şey çok acıtıcı.

Sabır ibadetine sığınarak yaşamak, hayatı öyle karışlamak bir erdem. Ve bir gün hayatın özü gelir sahibini bulur.

Her şey kendi dengiyle uçar, yol alır. Öyle olmayınca patlak bir davul nasıl ses çıkarırsa öyle bir ses çıkarmaya devam eder. Hayat yolculuğumuz sabırladır. Sabırla, izzetle, erdemle, onurla. Yol bu, bize ise yürümek düşer. Bu da bir kader... Bu da geçer ya Hu! Deriz.

Karagözüm Eyv'Allah yaa çok güzel bi yazıydı benden sana +rep işler.