Unutmuşum, affedersin..

-Yalnızım, çok yalnızım.
-Hatırlıyor musun; "çok yakınım ben" demiştim sana, "çok yakın!" Senin
sana olduğundan bile yakın. Kendi kendini çağırdığında ne kadar
yakından duyuyorsan, ondan da yakınım. Kendinden bir şey istediğinde ne
kadar çabuk cevap veriyorsan, bundan daha hızlıyım.
-Doğru. Sen hep yakınsın ama, nedense, ben uzaklardayım. Bana küsmüşsün sanıyorum.
-Öyleyse, secde et ve yaklaş! Alnına dokunacak yakınlığım. Aslında
alnına yazılıdır yakınlığım. Araya benliğini koyduğun için,
bencilliğini öne sürdüğün içindir bana uzaklığın.
-Yüzüm yok yakınında olmaya. Çok kusurluyum. Günah üstüne günah
işledim. Sözüm yok sana sakladığım. Kirli dudaklarım. Yalanlar
söyledim, boş sözlere değdi dilim.
- Pişmanlığını görüyorum elbet. İçindekileri yakıcı sızıları duyuyorum.
Söylemek isteyip de söyleyemediklerini de özür olarak kabul ediyorum.
Yüzünün kızarması bile kabulüm. Bilmiyor musun ki, bağışlamayı
seviyorum ve seve seve bağışlıyorum.
-Biliyorum ama yine de unutup hata ediyorum. Gördüğünü göre göre,
görmüyormuşsun gibi yaşıyorum. İşittiğini bile bile, işitmiyormuşsun
gibi boş şeyler konuşuyorum. Sözümden dönüyorum yine. Utanıyorum.
Bağışlar mısın sahiden?
-Dedim ya; bağışlamayı kendime ilke edindim. Hiçbir şeye mecbur
olmadığım halde, merhamet etmeyi kendime kural diye yazdım. Affetmeyi
her şeyin önüne koyuyorum.
- Ben seni hep yakar diye tanıyorum. Hemen kızıp gazaplandığını
düşünerek, korkuyorum, titriyorum. Çarparsın diye keyfimce
yaşayamıyorum. Gazabın da var senin.
-Rahmetim gazabımdan önce gelir. Kızmam bile rahmetimin hatırınadır.
Ben yakmam seni. Sen ateşe atarsın kendini. Seni senden korumak içindir
tehditlerim.
-Yine de korkuyorum. Çok korkuyorum.
-Defalarca ve en önce merhamet sahibi olduğumu hatırlattım sana. Her
sözün başında. Her işin eşiğinde. Daha çok, hatırımı saymanı isterdim.
Bir hatırlasana; bir zamanlar hatırlanmaya değer bir şey değildin.
Eksikliğini kimsenin dert etmediği dönemlerde, seni var kılmak istedim.
Kendi yokluğunu kendinin bile fark etmediği yıllarda, seni insan etmeye
karar verdim. Şimdi seni en çok sevdiğini söyleyenlerce insafsızca çöpe
atılabilecek biçimsiz bir et parçasıydın; sana yüz verdim. Sana
yaptığım iyiliğini bilmeni istedim. Hep teşekkür etmeni bekledim.
-Çürüyecekmiş bedenim. Toprağa girecekmişim. Yüzüm eriyecekmiş. İsmim
silinecekmiş. Dar bir yere bırakılıp terk edilecekmişim. Bu dehşet
içinde nasıl teşekkür etmemi istersin?
-İlk söylemede, anlamamış olmanı anlayışla karşılıyorum, yine
söylüyorum. Unutabileceğini bile bile yeniden hatırlatıyorum. Kolayca
gözden çıkarılacak, leke diye silinebilecek, kirli ve isimsiz bir
damlaydın; seni adam ettim. Yokluğunda seni yakıp yok edebileceğim
halde, varlığından niye öç alayım, niye seni önemsiz sayayım? Senin
varlığını herkes inkâr ederken ben inkâr etmediğim halde, seni niye
unutulmuşluğa terk edeyim? Seni kendime muhatap seçecek kadar
önemsediğim halde, niye kurumuş kemiklerini toprakta bırakayım? Seni
hiç yoktan yarattığım halde, hiç sebepsiz var eylediğim halde, ikinci
defa yaratmakta niye usanayım, niye vazgeçeyim?
- Keşke bunui daha sık hatırlatsan!
-Hatırlasana kuşluk vaktini. Her sabah uyandığında yeniden bulmuyor
musun bedenini? Gözlerini açar açmaz, hatırlamıyor musun unuttuğunu
kendini? Ayrıca, bir bak yeryüzünü ölümünün ardından nasıl
dirilttiğime. Kurumuş çubukları, ölmüş dalları, soğumuş kökleri çiçek
çiçek, rengarenk, terü taze tenlerle, sıcacık meyvelerle yeni baştan
dirilttiğimi görmüyor musun bugünlerde?
- Unutmuşum, Rabbim, affedersin, çok affedersin. Sen affetmeyi çok seversin.

çok güzel