Susmak ve Öğrenmek

Bir gün susmayı öğrendim. Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar
susacaktım. Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum
iletişim tarzıydı. Babam akşamları eve yorgun dönerdi. Ben bütün gün
evde sıkılır onun gelişini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer girmez
boynuna atılır, onunla oynamak isterdim. Babam sarılır, öper sonra da,
hadi odana git, derdi. Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada
bir araya gelirdik babamla.Onlar annemle konuşurken ben araya girer,
sesimi duyuramayınca da bağırırdım. Babam sinirlenir, 'Bütün gün
insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme!' derdi
Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı
konuşturtmayacaksın babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi.
Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol
alırdım. Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye
sahip,hâlâ ne istiyor anlamadım.' diye bağırmaya devam ederdi. Keşke
benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da
hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye
cesaret edemezdim. Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline
kumandayı alır, televizyon seyrederdi. Beni yanına çağırır biraz
severdi. Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile
kıpırdatmazdı. Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim
yeniden başlardı. Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi
anlaşıyoruz. Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye
başladım. Önce resim yaparak başladım işe. Babam çizdiğim resimleri çok
beğeniyor; Bak, böyle uslu uslu oyna işte.' diyordu. Babam bazen göz
ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam afallıyordu. Ama bana
kızarak beni artık odama göndermiyordu. Son günlerde ne de akıllandı
benim oğlum.' diye komşulara anlatıyordu annem halimi. Resimlerim
arttıkça ortalık dağılmaya başladı. Annem 'Odanı topla!'diye odama
kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum. Ben bunlarla
uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum. Annem
odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım.' dedi bir gün.
Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da
elimden alırsa ben ne yapacaktım?
Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım. Babam eve gelince uygun zamanı
kolladım. Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi. Babam oturur
oturmaz çizdiğim resmi getirdim. Babam baktı. Hım, dedi 'Çok güzel
olmuş.Bu adam benim herhalde.' dedi.
Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin.'dedim. O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın.'dedim.
Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız
da annem.' dedim. Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi
küçük çizdin?' dedi. Heyecanla başladım anlatmaya.Ben büyüyüp adam
olacağım. İş bulup çalışacağım. Siz yaşlanıp küçüleceksiniz. Beliniz
bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük
kalacaksınız. Ben işten geldiğimde yorgun olacağım. Siz benimle
konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi
duymayacağım bile. Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi
odanıza çekilin de kafa dinleyeyim.' diyeceğim. Ve bir de bağıracağım
'Her şeylerini alıyorum. Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar'
diye. Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Duyduklarına
inanamıyorlardı. Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardı ki
sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi Farkında'
Olmalı insan...
Kendisinin, Hayatın Olayların, Gidişatın Farkında Olmalı...

Ömür Dediğin Üç Gündür,
Dün Geldi Geçti
Yarın Meçhuldür,
O Halde Ömür Dediğin Bir Gündür,
O Da Bugündür.
Sevgiyle kalın, sevdiklerinizle kalın.

(Alıntıdır.)